Het is belangrijk om het lichaam als één geheel te bekijken en dit vanuit een holistische-oorzakelijke aanpak. Vele van onze atleten, sporters, patiënten komen bij ons aankloppen met acute of vooral chronische overbelastingsletsels. Veel daarvan hebben een her-letsel ontwikkeld.
Het is altijd gemakkelijk om het symptoom te bestrijden via medicatie, infiltraties of zelf chirurgie. Het is wel de vraag of dit een hulp is op langere termijn of een tijdelijk ‘oplappen’. We mogen ook niet vergeten dat deze therapieën zoals ook hun nadelen hebben. Het is geen nieuws dat 'verzurende' medicatie ook heel wat nadelen heeft. Dat cortisonen-infiltraties het weefsel verzwakken en dat het doorsnijden van de bindweefselconnecties (fascia) in het lichaam ook niet zonder gevolgen blijft. Veel van bovenstaande ingrepen maken het lichaam verzuurd en maken andere interne zaken kapot. Het merendeel van de patiënten blijft in een vicieuze cirkel. Er zijn voorbeelden van patiënten die het nadien wel gered hebben, maar er zijn evenveel, misschien zelfs wel meer, voorbeelden van patiënten of sporters die van de drop in de regen zijn terecht gekomen.
Wat zijn de alternatieven? We zien de laatste jaren een aantal ontwikkelingen in goede zin, zeker onder de noemer blessurepreventie en screening naar letsels. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat we op dit moment nog maar in de kinderschoenen staan en dat deze ontwikkeling nog jaren in beslag zal nemen om op termijn tot de moderne geneeskunde te kunnen behoren. Concepten zoals FMS (Functional Movement Screen) vallen vooral op door hun marketing en positieve intenties, maar we geloven niet dat het menselijk bewegen en het testen ervan eventjes kort samen te vatten is in 6 of 7 oefeningen. Het is jammer genoeg een pak complexer dan dat, evenals de testbatterijen van Sparta Nova, waar we op een houten kistje moeten staan. Is dat functioneel?
Als je wil weten waarom iemand een tenniselleboog ontwikkelt, zullen we zijn of haar bewegingen moeten analyseren in de betreffende bewegingen die het letsel kunnen veroorzaken (bv. bij het tennissen). We noemen dat een functionele screening. Als een voetballer een hamstringletsel ontwikkelt tijdens het lopen, lijkt een test op de cybex of biodex (een stoel waarop je je been moet buigen en strekken, in een positie waarin je tijdens het voetballen NOOIT komt) ons niet veel te leren. Het is dus de uitdaging om op zoek te gaan naar datgene dat ons daadwerkelijk iets leert over 'echte situaties'.
Je kan bij ons terecht voor een functionele screening voor overbelastingletsels of veelvuldig herval in letsels. We bekijken het vanuit een zeer ruimere zin, met o.a podologische, kinesiologische, osteopathische en biomechanische vakkundige tools. De praktijken van Topsportadvies zijn zo ontwikkeld om de oorzaak te zoeken en we blijven ons verder ontwikkelen.
Eerst en vooral vraagt het grondige studies om de functionele biomechanica in het menselijk lichaam te begrijpen, welke bewegingen we wel of niet mogen verwachten in ons dagelijks leven of bij het sporten. Er zijn dus wel degelijk een aantal redenen waarom de voet naar binnen valt bij het stappen, waarom de knie niet recht boven de voet blijft tijdens een massa activiteiten, waarom de knie absoluut voorbij de voetpunt mag en waarom het heel natuurlijk is dat het bekken naar 1 kant afzakt bij het staan op 1 been.
Als een tennisspeler een rotatiebeweging zal uitvoeren, zal de voet, de knie enzovoort, anders gaan bewegen en positioneren om de maximale kracht te ontwikkelen voor zijn slag. Terwijl dit door veel therapeuten als foutief wordt bekeken, lijkt dit ons een normale gang van zaken bij het menselijk bewegen. Stof ter discussie dus, zelfs heden ten dage en mogelijk nog in de toekomst.
Ons lichaam is een 3-dimensionaal wezen. Om die reden vraagt het ook om een 3-dimensionele aanpak bij een letsel of om een letsel te voorkomen. Mijn studies aan het Gray-Institute in de USA heeft me andere en vernieuwende inzichten gegeven in het behandelen van bv. overbelastingsletsels (microtraumata dat pijn veroorzaakt gecombineerd met een ontstekingsreactie) van het bewegingsstelsel, maar ook bij het optrainen na letsels.
We zitten nog steeds in een periode waar 'correcte' oefeningen worden voorgeschreven of waar professionals een bepaalde beweging als 'correct' of 'niet-correct' beschouwen. Maar de vraag is: wat is 'correct' en op wat baseren we ons?
Uitspraken zoals 'je voet mag niet overproneren' (naar binnen vallen bij elke stap), 'je knie moet recht blijven tijdens oefeningen', 'je knie mag niet over de voetpunt komen tijdens beenoefeningen' of 'je heup mag niet afzakken tijdens het steunen op 1 been', zijn zogenaamde waarheden, maar is dat ook zo?
Hoe vaak worden patiënten in neutraal gezet? En is dat terecht? Wanneer staan wij ooit neutraal tijdens rust of tijdens beweging? Wat zijn dan de voordelen om in 'neutraal' te trainen? We zien vaak deze voorbeelden bij buikspiertraining, bij de zogenaamde 'planking' waar de rug in neutraal wordt gehouden.
Professionals baseren hun begeleiding nog steeds op oude waarheden, die ooit op de markt zijn gezet maar nooit kritisch zijn bekeken. Als je gelooft in een 3D werking van het lichaam, hoef je helemaal geen medische studies gedaan te hebben om te begrijpen dat bovenstaande uitspraken omtrent 'correct, niet correct en neutraal' misschien helemaal niet kloppen.
In onze praktijken begeleiden we atleten, sporters en patiënten die te maken krijgen met acute of chronische overbelastingsletsels en proberen we het symptomatisch behandelen via medicatie en chirurgie te vermijden. Het is dus van belang om de oorzaak van de overbelasting te vinden in plaats van steeds op de symptomen (pijn, zwelling, ontsteking, ...) te werken (ontstekingsremmers, pijnstillers, cortisonen-injecties, ...) om chronische letsels te vermijden. Pijn zegt niet alles, waar je pijn hebt moet je meestal niet zoeken, de oorzaak ligt ergens anders.